ANNULI

ANNULI

originis incertae; fabulae illorum vetustatem a rupe Caucatea repetunt et Promethei vincula eo detorquent. Troianis certe temporibus usum Annuli fuisse ignoratum, Plinius affirmat, hâc ratione ductus, quod Homerus eorum nullam fecerit mentionem, cum et codicillos missitatos Epistolarum gratia indicet, Il. ζ. et conditas arcis vestes, ac vasa aurea argenteaque et ea colligata nodi, non Annuli, notâ, Odyss. θ. Et quidem de Graecis haec vere dicuntur. Nam hos, et praesertim Lacones, ante inventum annuli signatorii usum, lignis a vermibus exesis res quasvis signâsse, legimus in Graecorum Commentariis: quae signacula θριπήδεςτα et θριπόβρωτα fuêre mmcupata. Sed apud Hebraeos et Aegyptios etiam, ante Iliaca tempora, Annulos tuisse usurpatos apparet, cum ex facto Iudae, qui Thamari pignoris locô dedit annulum, Gen. c. 38. v. 18. tum ex historia sosephi, qui a Pharaone Aegypti Rege Annulô signatoriô donatus legitur, Gen. c. 41. v. 41. et apud Iosephum Antiqq. Fudaic. l. 2. c. 2. Unde mirum, cur Plinius neget, Aegyptios annulis usos esse, l. 33. c. 1. quorum usus ab iis, ut multa alia, ad Graecos manavit, et inde ulterius ad veteres Italiae populos. Nam Sabinos, etiam Romuli temporibus, Annulos gestasse, auctor est Dionys. Halicarnafl. l. 2. ubi de Tarpeia. A Sabinis transiit mos ad Romanos; nisi forte hi ab Hetruscis acceperint, cum inter alia Magistratuum insignia, quae Tarquinius Priscus a Tuscis debellaris sumpsit, etiam annulos ponat l. 1. c. 5. Tarde enim hanc consuetudinem Romanos amplexos, et ne Reges quidem omnes annulis fuisse delectatos constat. Hinc praeter Numae et Servii Tullii statuas, nullam aliam ex iis, quae Regibus in capitolio positae erant, annulum habuisse, auctor est Plin. locô citatô. Statuas vero annulis ornari solitas esse, Cicero quoque confirmat, cum ad Atticum l. 6. Ep. 1. ex flatua, amictu, Annulo, imagine, collegit eiusdem Scipionis statuam esse, et quae ad Opis, et quae ad Pollucis aedem posita esset. Fuêre autem Annuli quidam e simplici metallo, alii e mixto: Nam vel inaurabant ferrum et argentum, vel aurum ferrô cingebant, de quorum istis vide Artemidorum Ο᾿νειροκρ. l. 2. c. 5. de illis Plinium loc. cit. utriusque generis gestâsse videtur Trimalcio, apud Petronium: quos Samothracios fuisse appellatos, indicat Plinius ibid. Sed et alii erant, quibus cum circulus totus esset aureus, sigillum tamen gemmae locô erat argenteum: et contra, quibus circulus erat argenteus, sigillum vero aureum, cuiusmodi videre est apud Gorlaeum Num 95. 96. 97. 98. Rursum alii erant solidi, alii cassi ac pervii, Artemidorus l. 2. c. 2. qualibus solis uti Flaminibus Dialibus fas erat, Festus in Edera et Aul. Gellius l. 10. c. 15. Item alii sine gemma, Gracis ἄπειροι, ἄλιθοι, ἀψηφοι dicti, Aristot. Phys. Iul. Pollux l. 6. c. 33. tit. 7. Artemidor. l. 2. c. 5. Alii gemmam habebant, eamque vel figurâ aliquâ msignem vel nullâ, Plin. loc. cit. Quid quod duas quoque gemmas (forte et plures) uni annulo insertas fuisse, videre est ex Epistola Valeriani Imperatoris, ubi annuli bigemmis uncialis fit mentio, apud Trebellium Pollionem in Claudio c. 14. Nullum vero fuit lapidis pretiosi genus, modo aut scalprô aut caelô corrumpi posset, quod antiquis intactum sit relictum; solô adamante exceptô: donec, quomdo et is vitiaretur, reperit hand pridem quidam Mediolanensis Iacob. Treccia, qui Philippi Hispaniae Regis gentilitia insignia adamanti summâ arte insculpsit. Interim, cum omnes fere gemmae ad usum sigillorum inciderentur aut caelarentur, tres tamen maxime omnium ad hos usu aptabantur, achates, onyx et sarda, eo quod ceram non traherent plucherrimeque ac sine labe effigiem exprimerent. Vitreas gemmas in annulis vulgus usurpabat, Plinius l. 35. c. 6. Annulare, (color annularis) quod vocant, candidum est, quô muliebres picturae illuminantur. Fit et ipsum ex creta admixtis vitreis gemmis, ex vulgi annulis. Coeterum imagines, quae gemmis incidebantur, aliae erant cavae, quae scalprô fiebant: aliae extuberantes prominentesque, quae caelo, unde et gemmae Ectipae dictae, Senec. de Benefic. l. 3. c. 26. Sed nec modus Annulos gestandi unus idemque apud Veteres fuit. Dextrâ quidem gestatos, evidenter ostendit Ierem. c. 22. v. 24. apud Romanos vero, ante usum gemmarum, cum sculptura adhuc annuli materiae imprimebatur, sive ex ferro foret, sive ex auro, gestabatur, ut quisque vellet, quâcumque manu, quôlibet digitô, Macrob. l. 7. c. 13. At, postquam gemmae addi coeperunt, sinistra potissimum manus huic gestamini destinata est: nisi quod interdum homines upra modum molles et luxuriae dediti, etiam dextram in subsidium vocabant, si fors sinistra ferendo oneri non esset, Lucian. Navig. De laeva vero, praeter Tertullianum de Hab. mul. cap. ult. Plin. l. 33. c. 1. Silium Italicum l. 11. ita Horat. l. 2. Sat. 7. v. 8.

---- ---- Saepe notatus

Cum tribus anellis, modo laevâ Priscus inani

Vixit inaequalis.

De digitis, ita Plinius, ubi supra: Singulis primo digitis geri mos fuerat, qui sunt minimis proximi. Sic in Numae et Servii Tullii statuis videmus. Postea pollici proximo induêre, etiam Deorum simulacris. Dein iuvit et minimo dare. Galliae Britanniaeque in medio dicuntur usae. Hic nunc solus excipitur, coeteri omnes onerantur. Similiter veteres Graecos annulum habuisse, in digito sinistrae manus, qui minimo est proximus, docet A. Gell. l. 10. c. 10. Sed et pollice etiam interdum fuisse gestatos, non obscure innuit Iul. Capitolin. qui c. 6. Maximinum Caesarem ait fuisse pollice ita vastô, ut uxoris dextrocheriô uteretur pro annulo. Usus annulorum non minus multiplex, praecipuus tamen in signando fuit. Signabantur autem primo omnes tabulae, quae pacta conventaque continebant, Senec. de Benefic. l. 3. c. 15. Et quidem detabulis Nuptialibus diserte id docet Sueron. in Claudio c. 29. de Sponsionibus, Plut. in Pompeio: de Testamentis, Appianus Alexand. l. 1. Dein Epistolae ac Diplomata: Unde Achabi Regis Samariae annulô, literas, quibus Nabothus occidi iubebatur, fuisse obsignatas, exstat 1. Regum c. 21. v. 8. De more Persarum, vide Esther. c. 8. v. 10. et Xenoph.

Hellen l. 1. ad quem modum Alexander M. literas, quas in Europam mitteret, veteris annuli gemmâ obsignabat. iis, quas in asiam scriberet, Darii annulus imprimebatur, Curtius l. 6. c. 6. Idem de Caesaribus Rom. habes apud Iustinum l. 43. c. ult. quemadmodum apud veteres Persas, Trogi Pompeii Patrem sub Caio Caes. militâsse, Epistolarumque et Legationum simul et Annuli curam habuisse, tradit: nempe a Caesare ipsi commislam. Ita in Imperio postea Constantinopolitano Logothetae; apud Francos, Referendario olim, nunc Cancellario dicto, custodia ac cura. Annuli Regii; in Ecclesia Graeca, annuli Patriarchalis, Chartophylaci, commissa. Porro et aliae res Annulis obsignatae reperiuntur. De Templo obsignato, exstat illustris historia, apud Danielem c. 14. In Elide quoque obsiqnatam esse illam domum, in qua tres vacui lebetes Dionysio collocabantur, qui paulo post sigillô, quod integrum manserat, revulsô, ab ingressis vinô pleni reperti sint, tradit Aristotel. de Miracul. aud. Sic fores Gynaeceorum sigillô et pessulô a maritis obfirmari, queritur mulier apud Aristophanem Thesmophor. Ad quem modum, lapidem illum, qui ponebatur super os lacus in quem Daniel demissus et bestiis obiectus erat, Rex obsignavit annulô suô, et annulô optimatum suorum, Daniel. c. 6. v. 18. Quemadmodum et lapis sepulchri, in quod Servator noster illatus fuit, a Pharisaeis obsignatus est, Matth. c. 27. versu ult. Praeterea supellectilem atque adeo penum universam, ab attentis Patribus familiâs annulô obsignatam, testatur Plin. l. 33. c. 1. Plautina materfamiliâs in Casina: Actu 2. sc. 1.

Obsignate cellas, referte huc Annulum ad me.

Ita salinum cum sale, Plaut. Persa Actu 2. sc. 2. vini lagenam, Martial. l. 9. Epigr. 89. alia alii obsignata tradunt: Irrisusque ob hanc rem a Parthis suis fuit Vonones, Phraatis filius, quod diversus a Maiorum institutis, Graecos haberet comites, et vilem etiam supellectilem annulô obsignaret, Tacit. Annal. l. 2. c. 2. Sed et pecuniam in sacculo, vel cista conditam, si forte eam vel apud Nummularios, vel in aede sacra deponere volebant, annulô obsignavêre Veteres, l. 1. §. si pecun. et §. si cista sign. cuius rei illustre exemplum exstat apud Appuleiium Metam l. 10. Nec silentiô praetereundum, quod Cn. Pompeius, cum in Sicilia bellum gereret, audiretque milites flagitiose vivere, illorum gladiis sigillum impressit, quod qui amovisset, ei poena infligebatur, Plut. in Pompeio. De votorum, quae tabellis inscripta Deorum genibus plerumque affigebant, obsignatione, vide Ian. Rutgersium Var. Lect. l. 5. c. 5. etc. Signa quod attinet, seu imagines Annulorum sigillaritiorum, hae initio quidem insculpebantur caelabanturque in ipso metallo, ex quo annuli facti; augente vero luxuriâ, etiam in ipsis gemmis, Macrob. l. 7. c. 13. Etsi autem Claudii Caes. Principatu nullas admittebant gemmas in annulis caelatas sculptasque, sed aurô ipsô signare tum moris erat, teste Pliniô l. 33. c. 1. non tamen ille mos diu duravit, et paulo post tam in gemmis, quam metallo, imagines fingi celarique ius fuit: dictique sunt qui vel gemmas auro includebant, vel signa gemmis et auro incidebant insculpebantque, Graecis Δακτυλιογλύφοι: In veteri Inscript. Flaturarii, Siglilliarii. Porro sculpturae annulorum gentilitiae olim ac familiares non erant, ut hodie, sed pro cuiusque arbitrio fiebant. Et primittis quidem, ex Numae lege, Deorum imagines in Annulis sculpi nefas fuit, postea tamen mutatô more, Romani cum aliorum, tum Aegyptiorum Numinum iconas in annulo gestârunt, Plinius l. 2. c. 7. et l. 33. c. 3. sic Veneris armatae effigiem gestabat C. Iul. Caesar, Dio l. 43. Deae caelestis iconem, Asclepiades Philosophus, apud Marcellinum l. 22. ut de aliis taceam. Macrianorum familia Alexandri M. imagine signabat, Trebellius Pollio in Quieto c. 14. Erasmus Terminô, Viglius Zuichemus IC. Belga Pallade. Post Deos, solebant plerumque effigiem alicuius ex Maioribus in annulo gestare, qui tamen illis, si degenerarent, detrahebatur, quemadmodum de Africani filio docet Val. Max. l. 3. c. 5. Ita Publius Lentulus Sura, in signando, utebatur Avi sui imagine, apud Cicer. Catil. 3. Alii amicorum, apud Ovidium Trist. l. 1. Eleg. 6. Epicuri, familiares eius, apud Cicer. de Finibus l. 5. Commodus Amazoniae (i. e. concubinae Martiae, quam pictam in Amazone diligebat) apud Capitolin. in Clodio Albino 2. c. Nec amicorum tantum ac Maiorum, sed et Regum ac Principum imagines gestabantur. Sic Aristomenes Agathoclis imaginem gestavit in annulo, apud Polybiuml. 15. Callicrates Ulyssis, apud Athen. l. 6. Augustus Alexandri M. et ipsius Augusti, Successores eius, apud Sueton. c. 50. et Dionem l. 51. qui tamen Galban excipit, et sigillô a Maioribus acceptô usum tradit: Chersonitae Constantini M. apud Constantinum Porphyrogenn. c. 53. Antiochenses, Meletii Episcopi apud

Chrysost. Orat. de laudibus Meletii, etc. Neque in auro solum, sed et ferro, Imperatorum imagines suclpi consuevilsse, discimus ex Nazianzeno Orat. de Baptism. Non autem Claudti Principatu fas fuit, imaginem Principis in annulo aureo gestare, nisi quibus admissionum Liberti illud ius dedissent, Plin. l. 33. c. 3. Sed et suâ ipsorum imagine insigniisse Veteres annulos, docet Plautus Pseudolô Actu 1. Sc. 1.

Eâ causâ miles hîc reliquit symbolum,

Expressam in cera ex Annulo suam imaginem.

Praeterea, alia quoque gemmis insculpta. Sphinghe Augustus, inter initia, signavit apud Plin. l. 33. c. 1. Maecenas ranam usurpavit, Ibid. Leonem μαχαιροφόρο. Pompeius M. teste Plutarchô: Canem dx prora prospectantem Galba, apud Dionem l. 51. Viri apud Aegyptios bellicosi scarabaeum, Plut. de Iside: Arens Lacedaemoniorum Rex ad Oniam Pontisicem Maximum scribens Aquilanm, draconem unguibus tenentem, apud Ioseph. l. 12. c. 5. Darius Persarum Rex in sigillo sculptum habuit equum, cuius hinnitu Rex factus est, apud Scholiasten Thucydidis: Sporus Proserpinae raptum, apud Suetonium Neron. c. 46. Locri Hesperii Hesperum stellam, apud Strab. l. 4. etc. Imo et rebus inanimatis interdum signabant: Quadrigâ Plinius Iun. Ep. 16. l. 10. Polycrates lyrâ, apud Clem. Paedagog. l. 3. Seleucus ancorâ, Ibid. Chariclea literis hieroglyghicis, apud Heliodor. l. 8. Summa, quod cuique in mentem veniebat, hôc vel illô aposphragismate utebatur; plerumque tamen tali, quod sibi conveniret, vel ob eventum quempiam, vel artem, vel munus. Christiani vero veteres annulos suos insignire solebant duabus literis Christi nomen exprimentibus, per primos duntaxat characteres, literâ Graecâ P. scil. decussatâ et scissâ, per medium, ipso X. hôc modô: Gap desc: Hebrew, cuiusmodi aliquot e rudibus effoslos se vidisse ait Cardin. Baronius, ad A. C. 57. qui etiam notat, Sponsalitium Christianorum annulum Fidei signum insculptum habuille, velut mutui foederis ac concordiae symbolum. Hactenus de Annulorum in signando usu: praeterea vero etiam peculiare ornamentum et insigne fuêre, quô status hominum olim et ordines Romae distinguebantur. Et primis quidem eius Rei publ. temporibus, aureum gestare ne Senatori quidem ius erat, nisi qui Legatus ad exteras gentes iturus esset: et quidem hi ipsi legatione defuncti, annulô aureô, quem publice acceperant, in publico tantum utebantur; intra domos vero ferreis, Plinius l. 33. c. I. quam simplicitatem prilcam retinuisle quoque triumphantes, idem ibid. tradit. Postea Senatoribus promiscue, mox et Equitibus, ius aureorum annulorum fuit: quibus tamen non licebat iis uti, nisi a Proetoribus donati fuissent, Acro ad Horatium Sat. 7. l. 2. v. 53. fitque prima mentio annulorum aureorum, quibus quidem Romani usi sint, apud Livium l. 9. c. 8. annô ab Urb. Cond. 432. Ab illo tempore Annulus aureus peculiare Equitum fuit ornamentum, quô a Plebe distinguebantur, Plin. l. 33. c. 2. Dio l. 48. Plut in Mario. Alii: nec domi solum sed et militiae, donec gregariis etiam militibus id a Severo concessum, Herodian. l. 3. Plebs argenteis usa videtur, Plinius l. cit. c. 12. inter servos ferrum haesit: quibus tamen annulus hic ad usum potius, quam ornatum fuit, Appulei. l. 10. Met. Interim etiam e plebe aliqui aureis subinde a Magistratu donabantur, Cicero Verrin. 3. quô honore Sylla Roscium Comoedum affecit, teste Macrobiô, Saturn. l. 2. c. 10. Balbus Quaestor Herennium Gallum histrionem, apud Cicero. l.

10. Ep. 31. Idque iuris solis ingenuis, ante Augusti tempora, indultum: hic vero primus eôdem honore ornâsse legitur Menam et Ant. Musam libertos, Dio l. 48. et 53. donec, cum increbresceret hic usus, et cum vilibus etiam personis communicaretur, a Tiberio constitutum annô Urb. Cond. 775. Ne cui ius esset id, msi cui ingenuo ipsi, Patri Avoque paterno sestertia c c c c. census fuisset, et lege Fuliâ theatrali in XIV. ordinibus sedendi. Verum nec haec diu constitutio duravit, nam statim sub Claudio, Senatus Pallanti eius Liberto, inter alia, usum aurecrum annulorum decrevit, Plin. l. 8. Ep. 6. quod et de Icello Galbae, tradit Tacitus Histor. l. I. c. 13. et Sueton. in eo c. 14. ut de Asiatico Vitellii liberto, de servo Verginii Capitonis, de Hetrusco servo Domitiani, aliis, nil addam. Constitutione tandem Iustiniani Nov. 78. omnibus, etiam Libertinis aurei annuli concessi sunt, etc. Luxum Annulorum quod spectat, olim quidem vitio dabatur Viro, plures annulos, quam unum digitis gestare, Isidor. l. penult. c. 32. postea vero omnibus digitis gestati sunt. Mattial. l. 5. Epigr. 63.

Per cuius digitos currit levis annulus omnes.

Imo vero unô digitô plures. Idem de Charino l. 11. Epigr. 60.

Senos Charinus omnibus digitis gerit.

Nec nocte ponit annulos.

Quid quod etiam in singulis articulis et quidem in uno plures ferebant, teste eôdem, l. 5. Epigr. 11. Quae mollitiei species increpita, a Seneca Natur. Quaestion. l. 7. c. 31. Quintil. Instit. Orat. l. 11. c. ult. Clem. Alexandr. Paedagog. l. 3. c. 11. Aristoph. Nubibus, etc. Sed et in varietate luxus fuit: Quosdam enim hieme solâ, alios aestate gerebant, hinc Semestres dictos Iuvenali Sat. 7. v. 89. et quidem aestivi fuisse videntur Heliotropii, Asteritae, Mithidacae et Irides, quarum vis ac delectatio quaedam peculiaris est, cum Soli opponuntur. Reperiuntur et quidam annuli solô die Natali gestari soliti, Pers. Sat. 1. v. 16. tantaque quorundam versania fuit, ut in Annulos fere omne patrimonium profunderent, Tertullian. de Hab. Mul. At omnium luxuriam Heliogabalus superavit, qui, ut calceamentum, ita annulos numquam iteravit, Lamprid. c. 32. etc. Redeo ad Annulorum usum, qui insignis iam olim erat in dandis arrhis; ubi inprimis notabilis Annulus; quô singulis annis mare sibi despondet Rei publ. Venetae Dux: in Episcoporum investitura: in inauguratione Imperatorum, in feudorum confirmatione: Imo et in praestigiis ac incantarionibus. Non enim hodie solum, sed et olim homines fuêre male feriati, qui huiusmodi annulos, stellâ aliquâ fortunatâ ascendente, certis characteribus insigniebant, iisque herbam vel lapidem huic stellae subditum includebant: quos qui gestaret, eum non solum perpetuo victorem et ab omni veneno tutum fote; sed eriam cuiuscumque vellet, amorem sibi conciliare, malos genios pellere, morbis medeti et multa alia praestare posle, impudenter aslere ant. Graeci hos Annulos φαρμακίταςet γεγοητευμένους, Arabes Talisman appellârunt, teste Scaligerô Epist. Gall. Qualis procul dubio Gygis fuit annulus, de quo Plato de Rep. l. 2 et Cicero. Offic. l. 3. Tales et illi, quos Excestus, Phocensium Tyrannus, habuit, quorum strepitu admonebatur de rebus suis, Clem. l. 1. Strom. Talis Eleasari Iudaei, quô, inspectante Vespasianô Imperatore multos a malo genio obsessos liberâsse dicitur Iosepho Fud. Am. l. 8. c. 2. Celebres quoque sunt septem illi annuli Iarchae, Indorum sapientissimi Principis, Apollonio Tyanaeo dono dati, per quos ille, quamvis iam centenatiô maior iuventutis nitorem praetulit, Philostr. l. 3. Quo et annuli pertinent, quos Timolaus sibi optabat, apud Luciannum Navig. Annulus item fatidicus, quô de Valentis succeslore quaesitum, apud Amm. Marcellin. l. 29. ut et illi, de quibus Antiphanis sonant versus, apud Athenaeum l. 3. et Aristophanes Pluto loquitur:

Οὐδὲν προτιμῶ σου. φορῶ γὰρ πριάμενος

Τὸν δακτύλιον τόνδε παῤ Εὐδάμου δραχμῆς.

Non facio te huius quando gesto hunc Annulum,

Preciô drachmae mercatus ipsum ab Eudamo.

Nec rara apud Medicos priscos Annulorum mentio est, qui morbis averruncandis inserviebant, vide Marc. Empiricum c. 29. Alex.

Trallianum de Colico aff. l. 10. et alibi. Cuius generis tuisse videtur annulus S. Eduardi Regis Anliae comitiali morbô laborantibus salutaris, Cario Chron. l. 3. Imprimis autem memorabilis est, in ore eviusdam mulierculae mortuae repettus, cuius amore ad insaniam usque captum fuisse Carolum Magnum refert Petrarcha l. 1. Ep. 3. Inter gemmas autem, quibus huiusmodi vis inesse creditur, Acha tem inprimis ac Iaspidem viridem referunt Auctores: Contra venena Annulis hausêre Demosthenes, apud Plinium l. 33. c. 1. Annibal, apud Aurel. Victorem: aedituus Iovis Capitolini, apud Plin. d. l. Heliogabalum quoque Imperat. mortis causâ habuisse Annulos, Lamprid. ibi docet. Hic multiplex, cur sumerentur Annuli, fuit finis; sed et ponere illos non una suasit ratio. Ad nuntium Caudinae pacis, annulos aureos positos narrat Livius l. 9. c. 8. Quidam exsequiarum (Augusti) die ponendos aureos annulos, ferreosque sumendos censuerunt: apud Sueton c. 100. adeoque publicô luctu aureos saltem gestare nefas habitum. Sed et rei ac supplices, more lugentium, annulos posuisse, discimus ex Livio l. 43. c. 16. Val. Max. l. 8. c. 1. Aliis. Ituri quoque cubitum aut loturi eos deponebant, quorum illud non factum in Charino notat Mattialis loc. cit. de hoc Terentius Heautont. Actu 4. sc. 1. Et lavatum dum it, servandum mihi dedit annulum. Vide quoque lepidam historiam de Alphonso Siculo, apud Fulgosum et Egnatium l. 4. c. 8. Morientibus iidem dettahebantur. Plin. l. 33. c. 1. Gravatis somnô aut morientibus religione quâdam annuli detrahebantur. Nempe, ne in pollinctorum manus devenirent; alias enim postea redditos iterum digito, et cum cadavere combustos, non obscure indicat Propert. Eleg. 7. l. 4. v 9.

Et solitum digito beryllon adederat ignis.

Ptolemaeum quoque Herodis mortui digito annulum detraxisle, et in contionem protulisle: eundemque postea fuisle Caesari Augusto transmislum, scribit Egesippus l. 1. c. ult. Ipsi quandoque morientes uni ex amicis annulum tradidisse leguntur: Augustus Agrippae, apud Dionem l. 53. Alexander M. Perdiccae, apud Curtium l. 10. c. 5. etc. nonnumquam in tesleram traditae potestatis. Unde Helenam, Adiabenorum Reginam grandiori natu filio Monobazo annulum patris signatorium dedisle, commissâ ipsi Rei publ. administratione, donec adveniret frater Izates, quem Pater regni heredem destinaverat, scribit Ioseph. Ant. Fud. l. 20. c. 2. Et Iohannem Comnenum, cum videret Matrem id agere, ut in sororem Annam, Nicephoro Bryennio nuptam, imperium transferretur, Patri Alexio iamiam morituro Annulum detraxisse, hôc pactô sibi imperium firmaturum, legimus apud Nicetam init. Histor. Apud Saracenos idem obtinuit: unde Annulus Chalifatus legitur, apud Elmacinum l. 2. c. 2. in caede Alamini: idque signum esse Principatus apud Agatenos, ait Constantinus Porphyrog. de administr. Imperio c. 21. etc. Vide infra, voce Morihundi. Ut nil addam de omnibus ex annulis captari solitis, de probatione per annulum candentem, de proverbiis ab Annulis desumptis, de eorum noxio monnumquam usu, aliisque: Verbum tamen adiciam de arcula seu capsula, Dactyliotheca Graecis dicta, in quam recondebantur annuli. De ea sic Plin. l. 37. c. 1. Gemmas plures, quod peregrinô appellant nomine Dactyliothecam, primus omnium habuit Romae privignus Syllae Scaurus. Diuque nulla alia fuit, donec Pompeius Magnus eam, quae Mithridatis Regus fuerat, inter dora in Capitolio dicaret, ut M. Varro aliique eius aetatis Auctores consirmant, multum praelatam Scauri. Hôc exemplô Caesar Dictator sex dactyliothecas in aede Veneris Genitricis consecravit; Marcellus Octaviâ genitus, in Palatina Apollinis aede unam. Nec omittendum, non e metallo solum, sed et e succino, et ebore, integrisque gemmis Annulos fuisse factos; Annulum enim ex Sarda integra, cum pala aurea et circulo argenteo, exhibet Gorlaeus Dactylioth. num. 101. et succineorum eburneorumque meminit Artemidorus l. 2. c. 5. succinoque multum gavisas esse mulieres, testatur Plin. l. 37. c. 2. Sed nec illud, cum constitutione Iustiniam Annulorum usus omnibus fuisset permissus, solis Clericis, nisi essent in dignitate constituti, cos gestare non licuisse, ex decreto Concilii Lateranens. sub Innocentio III. et Basiliensi sub Sigismundo Imperatore habiti, Etiam paucis mentio inicienda Legis priscae a Solone latae,Δακτυλιογαλύφῳ μὴ ἐξεῖναι σφραγῖδα φυλάττειν, τοῦ πραθέντος δακτυλίου, Annularius expressum annuli, quem vendidit, signum apud se ne habeto: quâ legislator cavit, ne poster Annularius aliô factô simili annulô (signatoriô, hunc enim Lex intelligit) fraudem ei facere, cui priorem vendidisset, etc. Vide eruditum tractatum Ioannis Kirchmanni Lubecensis de Annulis: de Annuli pala, infra quoque aliquid voce Obstrigillum; uti de Annulis in non uno pisce inventis, ubi de Polycrate.